მადრიდულმა გამოცემა AS-მა, ზინედინ ზიდანის ღია წერილი გამოაქვეყნა.

„სამეფო კლუბის ძვირფასო გულშემატკივრებო, 20 წელზე მეტია, რაც მადრიდში ჩამოვედი და მოვირგე „რეალის“ მაისური, ვგრძნობ თქვენს სიყვარულს. ყოველთვის იკითხებოდა, რომ ჩვენს შორის რაღაც განსაკუთრებული ურთიერთობა სუფევდა. მქონდა უდიდესი პატივი ვყოფილიყავი მსოფლიოს საუკეთესო კლუბის ჯერ ფეხბურთელი, ხოლო შემდეგ მწვრთნელი. ამის პარალელურად, მე ვარ „რეალის“ რიგითი ქომაგი. აღნიშნული მიზეზებიდან გამომდინარე მინდოდა დამეწერა გამოსამშვიდობებელი წერილი, სადაც ჩემი გადაწყვეტილებაც იქნება ახსნილი.

როდესაც 2019 წლის მარტში, 8 თვიანი პაუზის შემდეგ „რეალში“ დაბრუნებას დავთანხმდი, ამას წინ უძღოდა არა მხოლოდ ფლორენტინო პერესის, არამედ გულშემატკივრების თხოვნაც, რომლებიც ყოველდღიურად მომიწოდებდნენ აღნიშნული ნაბიჯის გადადგმის შესახებ. როდესაც თითოეულ თქვენგანს ვხვდებოდი ქუჩაში, მე ვგრძნობდი მხარდაჭერას და ჩემი კლუბში დაბრუნების სურვილს. ეს ყველაფერი იმიტომ ხდებოდა, რომ ყოველთვის ვიზიარებდი კლუბის ღირებულებებს - „რეალი“ ეკუთვნის მის წევრებს, ფანებსა და მთლიან სამყაროს. ნებისმიერ საქმეში ვცდილობდი ამ ფასეულობების დაცვას, ყოველთვის მინდოდა ვყოფილიყავი სამაგალითო. სამეფო კლუბში 20 წლის გატარება ყველაზე დიდებული მოვლენაა ჩემს ცხოვრებაში. ფლორენტინო პერესის წინაშე თავს ვალდებულად ვთვლი, ვინაიდან 2001 წელს, მას დიდი ბრძოლის გადატანა მოუხდა ჩემი გამადრიდელებისათვის. ბევრი ადამიანი ეწინააღმდეგებოდა აღნიშნულ ტრანსფერს. ნამდვილად გულიდან იყო ამოსული სიტყვები, როდესაც ვთქვი, რომ „პრესი“ მადლობა ვიქნები ყოველთვის.

გადავწყვიტე კლუბის დატოვება და მინდა ვისაუბრო ამასთან დაკავშირებით. მე წავედი, მაგრამ არ გადავმხტარვარ ნავიდან, შესაბამისად, არც მწვრთნელობით დავღლილვარ. როდესაც 2018 წლის მაისში „რეალს“ დავემშვიდობე, ვფიქრობდი, რომ ორწელიწადნახევრიანი წარმატებული კარიერისა და ამდენი ტიტულის შემდეგ, საჭირო იყო სიახლე, რომელიც კლუბს საშუალებას მისცემდა შეენარჩუნებინა მაღალი მწვერვალი. ახლა ვითარება მეტად განსხვავებულია. წავედი იმიტომ, რომ კლუბს აღარ აქვს ჩემს მიმართ ისეთი ნდობა, როგორსაც ვსაჭიროებ. ამასთანავე, ვერ ვგრძნობდი მხარდაჭერას გარკვეული პროექტის განხორციელების გზაზე საშუალო და შორეულ პერსპექტივაში. კარგად მესმის ფეხბურთი და ვიცი „რეალის“ მოთხოვნების შესახებ. ვიცი, როდესაც ვერ იგებ, უნდა წახვიდე, თუმცა ის რაც ამდენი ხნის განმავლობაში ყოველდღიურ რეჟიმში ვაშენე, ასევე ყველაზე მნიშვნელოვანი დეტალები, ურთიერთობა მოთამაშეებთან და დაახლოებით კლუბის 150 კაციან პერსონალთან, ყველაფერი იქნა დავიწყებული. ვფიქრობ, გამარჯვებისთვის დავიბადე და „რეალშიც“ ჩემი ყოფნის მიზანი ტიტულების მოხვეჭა გახლდათ, მაგრამ ამაზე მეტად ნიშანდობლივია ადამიანები, მათი გრძნობები, ცხოვრება. დამრჩა შთაბეჭდილება, რომ ამ ყველაფერს არავინ აქცევდა ყურადღებას, არადა ჩამოთვლილი კომპონენტები დიდებული კლუბის წინსვლისთვის არანაკლებ მნიშვნელოვანია. მეტიც, რაღაც მომენტში საყვედურიც კი მივიდე ამასთან დაკავშირებით.

ჩემი სურვილი იყო, სათანადო დაფასება მიგვეღო იმისათვის, რასაც მივაღწიეთ. ბოლო თვეების განმავლობაში ჩემი ურთიერთობა კლუბთან და პრეზიდენტთან მიმართებაში იყო განსხვავებული, ვიდრე სხვა მწვრთნელებთან. ცხადია, მე არ ვითხოვდი პრივილეგიებს, უბრალოდ მინდოდა, რომ ცოტათი მეტი დრო დაეთმოთ მეხსიერებისთვის. თანამედროვე ფეხბურთში, დამრიგებლის მოღვაწეობა დიდ კლუბებში გრძელდება დაახლოებით 2 სეზონის განმავლობაში. იმისათვის, რომ ეს ციფრი გაიზარდოს, საჭიროა ადამიანური ურთიერთობების გაღრმავება. ეს მეტად ღირებულია, ვიდრე ფული, რეპუტაცია და ყველაფერი დანარჩენი. მტკივნეული იყო, როდესაც პრესაში ვკითხულობდი ჩემი დათხოვნების შესახებ, თუ მომდევნო თამაშს ვერ მოვიგებდით. ეს ზიანს მაყენებდა როგორც მე, ასევე შემადგენლობას. საბედნიეროდ, ჩემს განკარგულებაში იყვნენ გასაოცარი ბიჭები, რომლებიც სიცოცხლის ბოლომდე არ მიმატოვებდნენ. როდესაც სიტუაცია რთულად მიდიოდა, მათ მიხსნეს მე დიდებული გამარჯვებებით, ვინაიდან ჩვენ გვჯეროდა ერთმანეთის. რა თქმა უნდა, მე არ ვარ მსოფლიოს საუკეთესო მწვრთნელი, თუმცა შემიძლია ფეხბურთელს, სამწვრთნელოს შტაბის წარმომადგენელსა, თუ კლუბის თანამშრომელს მივცე ის, რაც საქმისთვის ნიშანდობლივია. კარგად ვიცი კლუბის საჭიროებების შესახებ. ამ 20 წლის განმავლობაში ვისწავლე, რომ თქვენ, ქომაგებს, ცხადია გინდათ მოგება, თუმცა თქვენთვისაც ყველაზე მეტად მნიშვნელოვანია ფეხბურთელების, მწვრთნელებისა და პერსონალის მხრიდან ყველაფრის გაღება. მინდა დაგარწმუნოთ, ამ პერიოდის განმავლობაში ყველანი 100 პროცენტით ვიხარჯებოდით.

ამასთანავე მინდა ვისარგებლო შემთხვევით და მივმართო ჟურნალისტებს. ასობით პრესკონფერენცია ჩავატარე, თუმცა ყველაზე ნაკლებად ფეხბურთზე მიწევდა საუბარი. ვიცი, თქვენ გიყვართ სპორტის ეს სახეობა, რამაც გაგვაერთიანა. ყოველგვარი კრიტიკისა და ლექციების გარეშე მინდა ვისურვო, რომ მეტი კითხვა მოდიოდეს უშუალოდ თამაშსა და მოთამაშეებზე, რომლებიც ყველაზე მნიშნელოვანია ნაწილია. ნუ დავივიწყებთ ფეხბურთს, ვიზრუნოთ მასზე.

ძვირფასო მადრიდისტებო, ყოველთვის ერთ-ერთი თქვენგანი ვიქნები.

ჰალა მადრიდ!“