როცა მადრიდის რეალი "იძულებული გახდა" გაეყიდა რობინიო 2008 წელს, მაშინ ყველა ამბობდა, რომ გალაქტიკოს ოცნება საბოლოოდ იქნა დასამარებული , ბევრი სკეპტიკოსი იმასაც "წინასწარმეტყველებდა", რომ მოხდებოდა კლუბის ოქროს ხანის კოლაფსი. ისი არ ცდებოდნენ, კლუბი, ერთი სიტყვიტ რომ ვთქვათ, საშინლად ასპარეზობდა, როგორც საშინაო, ასევე ევროტურნირებზე-ის კიდევ ერთხელ გამოვარდა ჩემპიონთა ლიგის მერვედფინალიდან. მათ სეზონი "უსაზიზღრესად" (თუ არ გავითვალისწინებთ რამდენიმე გამობრწყინებას) ჩაატარეს და სეზონის ბოლოს იძულებულნი იყვნენ ეყურებინათ, თუ როგორ ახდენდა სასწაულებს ბარსელონა და როგორ ასრულებდა ტრიპლეტს .
ისე ჩანდა, თითქოსდა კლუბი უფრო და უფრო ღრმად იძირებოდა საკუთარ ჩრდილში, ვინ წარმოიდგენდა, რომ ისეთი ძლევამოსილი (ერთ დროს) კლუბი, როგორიც მადრიდის რეალია, გაყიდიდა ყველაზე იმედმომცემიან ახალგაზრდა ფეხბურთელს და მას მიყიდდა მანჩესტერ "უისტორიო" სიტის. მაგრამ მაინც, იმ დროს მართლა ვერავინ ვერც კი წარმოიდგებდა, რომ მადრიდის რეალს ერთ გასახდელში ეყოლებოდა კაკა, კრიშტიანო რონალდუ, კარიმ ბენზემა, შესაძლებელია ფრენკ რიბერი. რაულ ალბიოლიც არ დავივიწყოთ, ის შეიძლება უფრო ნაკლებად ვარსკვლავური ტიტულის მატარებელი იყოს, მაგრამ იგი ერთ-ერთი საუკეთესო მცველია არამარტო ესპანეთში, არამედ მსოფლიოში. მაშინ როცა , კატალონიელები დიდი ზარ-ზეიმით აღნიშნავენ ისტორიულ ტრიპლეტს და წვეულებებს ყოვედღე აწყობენ, მადრიდის რეალის სულ უფრო მეტს ცდილობს წარსული დიდების აღდგენას და ტიტულების დაბრუნებას, მაგრამ მთავარი კითხვა, აქვს თუ არა "უფლება" მადრიდის რეალს მთელი თანხა მხოლოდ საზაფხულო ტრანსფერებზე დახარჯოს? და რა ელის პრეზიდენტს?
პასუხი მარტივია, მადრიდისტებისთვის ამაზე პასუხი შემდეგია: "დიახ , მათ აქვთ ამის უფლება და პრეზიდენტს არაფერიც არ ელის(საუბარია მის გადარჩევაზე)". რეალის ფანები დარწმუნებულნი არიან, რომ პერესი წლევანდელ სეზონს რიბერისა და ალონსოს გადმოყვანით დახურავს , მიუხედავად მათი ღირებულებისა. მათ მიაჩნიათ, რომ მისთვის უკვე მეორეხარისხოვანია ისეთი ფეხბურთელები, როგორებიც არიან ვილია, სილვა და მაიკონი.
სხვა მსოფლიოსთვის ეს გარკვეულწილად ექსტრაორდინალურიცაა ან როგორც ლაპორტა იტყვის ხოლმე: "იმპერიალისტური". მაგრამ ბარსელონას პრეზიდენტს ერთი რამე ავიწყდება: "ეს ყველაფერი ბლაუგრანას ტრიპლეტის "დამსახურებაა"." ამის მიზეზი ისაა, რომ ბარსელონას ყავს ისეთი ფეხბურთელები, როგორებიც არიან: ხავი, ინიესტა და მესი, რომლებიც ეხმარებიან მას საკუთარი "ოცნების კლუბის" მშენებლობაში.
სერ ალექს ფერგიუსონი არ აჩერებდა ენას მას შემდეგ, რაც მან მადრიდელ გიგანტებს "კაპიტან ფრანკოს კლუბი" უწოდა და სულ გაიძახოდა , რომ ის მათ არაფერს მიყიდდა, მაგრამ როგორც ჩანს...
ეს ასევე ლივერპულის დამსახურებაცაა, რომელსაც პერესი,ვალდანო, ბუტრაგენიოს ტრიოსთან არც თუ ისე კარგი მოგონებები აკავშირებს და რომელმაც კლუბს 180 წუთის განამვლობაში ჩემპიონთა ლიგაზე 5 გოლი გაუტანა, ეს იყო რეზულტატი, რამაც უბიძგა "თეთრი სახლის"(აშშ-სი კი არა მადრიდის რეალის) ტრიოს უფრო მონდომებით შესჭიდებოდნენ საქმეებს.
მაგრამ მიუხედავად ყველაფრისა, მადრიდის რეალი ყოველთვის ასოცირდებოდა ხმაურიან ტრანსფერებთან და მას ყოველთვის საუკეთესოები მოყავდა სანტიაგო ბერნაბეუზე სათამაშოდ. ეს არ დაწყებულა ლუიშ ფიგუთი, ზიდანით და სხვა ვარსკვლავებით, ეს არ განახლებული ფერგის, ლაპორტასა და ლივერპულის გამო. არა , ეს დაიწყო ნახევარი საუკუნით წინ , ალფრედო დი სტეფანოთი და პუშკაშით.
მაგრამ იქცევიან თუ არა ისინი სწორად, როცა მარტო ზაფხულში ხარჯავენ 200 მლნ.-ზე მეტს? ვალდანო იყო პირველი, რომელმაც თქვა, რომ პელეგრინს კლუბის ჩამოსაყალიბლებად დრო ჭირდებოდა და ამიტომ აუცილებელი იყო 2-3 ფეხბურთეკუს წრაფი შეძენა.
მაგრამ პერესი ფეხბურთელებს როდი ყიდულობს, ის ყიდულობს სუპერვარსკვლავებს და შენ უბრალოდ ვერ შეძლებ მასთან შედავებას გაყიდული მაისურების მხრივ, მაგრამ მსოფლიოში არაა კლუბი, რომელსაც არ უნდოდეს დიდი მწვრთნელი, უძლიერესი ფეხბურთელები , მაგრამ ეს ყველაფერი შესაბამის რესურსებს საჭიროებს. მადრიდი კი ისაა, ვისთვისაც ეს რესურსები ხელმისაწვდომია და ვინმაც იცის, რომ ასეთი ვარსკვლავების გადმოსაბირებლად დიდი დრო არ აქვთ. ავიღოთ თუნდაც კაკას შემთხვევა, თუ მილანი მიყიდდა პატოს ჩელსის, მაშინ ბლანკოსებს რიკის გადმოყვანის შანსიც არ ექნებოდათ.

წყარო: goal.com